Ang Bakasyon

Maaga ang mahal na araw para sa taon ngayon. Napaaga ang bakasyon para sa aming mag-aaral kaya wala akong ligtas sa aking magulang at mapipilitan akong sumama para magbakasyon sa aming probinsiya. Hindi ako makapag-reklamo at hindi ako makapalag kaya nag-empake na lamang ako ng aking mga damit at naghanda sa ilang oras ng paglalakbay.

Habang lulan ng pampublikong bus papuntang hilaga, di ko maiwasan na mag-emote at tumingin sa bintana at pagmasdan ang iba't ibang tanawin. Maraming tumatakbo sa isipan ko kasabay ng mabibilis na pagdaan ng sari-saring tanawin, poster, road signs at hayup sa kakalsadahan. Isa sa mga bagay na aking napagbalingan ng oras ay ang pag-munimuni sa aking kabataan o childhood days. Ang mga kababata ko at kalaro sa may mga puno ng mangga. Ang mga paslit na kasama kong maghabulan hanggang gabi sa may bukid. Ang mga tinawag kong mga kaibigan. Pero bakit malaabo ang kanilang mga mukha sa aking isipan.

Huminto saglit ang bus para makapag-pahinga ang drayber at para makapag-unat-unat ang mga pasahero. Ito din ang oras para kumain ng kung anong binebenta katulad ng chicharong hangin, mani, pugo, cornick, putoseko at kung ano pa. Maari ding bumaba ang mga tao para gumamit ng palikuran at magpa-refresh. 

Di ako naiihi, di naman ako gutom, di pa naman manhid ang paa ko kaya di na ako nag-aksaya ng panahon para bumaba. nakuntento na lamang ako sa aking kinauupuan at walang tigil sa pagmamasid sa mga taong di magkanda-ugaga sa kung anong gagawin. Habang ang mata at ulo ay kung saan-saan napapadpad, di ko sinasadyang mapagtuunan ng pansin ang dalawang tao na nakaupo sa may isang bangko na tila nag-uusap at may kung anong drama ang nagaganap.

Since nasa loob ako ng aircon na bus, nakasara ang bintana kaya di ko maiintindihan ang mga katagang lumalabas sa bibig ng dalawang tila nagkakatampuhan. Di naman ako bihasa sa lip reading kaya di ko din matiyak ang rason ng kanilang di pagkakaunawaan. tinamad ako sa drama kaya sinara ko na lang ang kurtina at itinutok ang aircon sa akin. 

Maya-maya ay umakyat na ang aking magulang at silang dalawa ay nagkukuwentuhan. Sa lakas ng boses ng aking inay ay tila ang buong bus na mismo ang nakaalam ng topic ng itay. 

'Grabe, anlalaki na ng anak nila Mareng Nita at Pareng Oka! Binatang-binata na at di na mukang uhuging bata!'.

Nagsalita ang itay para sumang-ayon at magkwento din.  

"E yun namang apo ni Manang Tasing, yung anak ni Kardo, aba'y maganda na at dalaga na. Di na ito patpatin na akala mo ay tatangayin ng hangin.". 

Bumanat pa ang aking inay. 

"Oo nga e, di ko inakalang sa Maynila din nag-aaral yung dalawa at pareho ng tinutuluyan. Naku, dapat mag-ingat sila at baka pagsimulan ng chismis iyon. Mahirap na, baka madagdag bawas at kung anong imbentong kwento mangyari sa barrio.". 

Biglang tumalikod si itay at kinalabit ako. 

"Di ka kasi bumaba at nagpalamig-lamig ka lang dyan. Di mo tuloy nakita mga kalaro at kaibigan mo. Pero wag kang mag-alala anak, makikita mo din naman sila pagdating natin maya-maya."

Sa mga binitawang kwentuhan ng aking ama't-ina, naging curious ako. Sino sa mga nakita ng mata ko ang sinasabi nilang kababata ko? Anim na taon din akong di naka-uwi ng probinsya ng aking ama kaya di ko na halos matandaan ang itsura nila. Tanging mga gawain lang namin noon ang tumatak sa aking memorya. Ang habulan, ang paglalaro at isang bulaklak? Habang parang na-groggy sa kaka-alala ng nakalipas, bigla kong naalala yung dalawang tao sa stop-over. Hindi naman siguro yung dalawang iyon ang tinutukoy nila inay. Malabo naman siguro yun. Kung sa percentage, slim chance na sila yun.

Makalipas ang ilang oras, nakadating na din kami sa bayan. Konting oras na lamang ay papadilim na kaya naghanap na kami ng tricycle na masasakyan para dalhin kami sa barrio at makapagpahinga. Inilagay na namin ang bagahe sa likod at bubong ng tryke at ako ang umangkas sa likod, sa tabi ng manong drayber. Habang papaandar na ang sinasakyan namin. Huminto ang isa pang bus at bumaba ang dalawang pamilyar na tao. Yung dalawang taong nagtatalo kanina! Biglang di ako mapakali. Habang papalayo ang sinasakyan, di ko maalis ang mata sa dalawang taong yun.

Itutuloy..........

>(@@,)<

Note: Wala akong magawa habang nagpapagaling kaya heto ako at sa fiction bumabanat. :D